Zo is het begonnen

Zo is het begonnen. We waren samen naar een poëzieavond geweest, Bram Vermeulen, Eddy van Vliet en ik, en zaten in café De Nieuwe Linde na te praten.

‘Poëzie heeft het toch moeilijk om uit zijn elitaire kooitje te kruipen,’ zei iemand (was het Bram?), ‘terwijl als we hier in de kroeg zingen of een gedichtje voorlezen, we een heel ander publiek bereiken.’

‘Misschien moeten we het groter zien,’ merkte ik op, ‘een feest maken voor iedereen die zich van het woord bedient om zijn boodschap over te brengen.’

‘Ja,’ zei Eddy, ‘jij kent genoeg mensen. Stel het voor aan de collega kroegbazen. We maken er een gezellig feestje van, in de kroegen, met zangers, dichters, schrijvers, acteurs, enfin, alle woordkunstenaars.’

‘Je moet wel een hele goeie titel bedenken, iets dat uitdrukt dat het een zinderend feest gaat worden.’

En ik maak iedereen wijs dat ik mij in mijn hoedanigheid van copy-writer – schrijver heb teruggetrokken en na een week mijn hersenen te hebben gepijnigd, een Aha-Erlebniss kreeg en op het ronkende begrip ZuiderZinnen kwam. Maar zo is het niet gegaan.

Bram bestelde nog een trappist en terwijl ik daarvan aan het genieten was, kwam de heilige geest, of wie dan ook voor dat soort zaken aansprakelijk kan gesteld worden, over mij.

‘ZuiderZinnen’, zei ik, eerst aarzelend, dan categoriek. ‘ZuiderZinnen, het Festival van het Woord.’

‘ZuiderZinnen,’ riep Bram uit, ‘met zo’n naam kan het niet meer stuk!’

Vanaf die allereerste keer sloeg ZuiderZinnen in als een bom. Alle artiesten deden gratis mee. Daarna waren we gelanceerd (maar ik blijf die artiesten van het eerste uur altijd dankbaar). En dertien jaar lang hebben we dat volgehouden.

Nu zijn we terug. Met het enthousiasme en de goodwill, die ZuiderZinnen zo eigen is. Met zo’n naam kan het niet meer stuk.