En we hebben de jeugd nodig. Dat bleek nog maar eens toen ik met een van onze jonge vrijwilligers de ronde van onze locaties maakte.

ZuiderZinnen is terug en ons rest niets anders dan dankbaar te zijn aan al die mensen die het festival van het woord mee hebben doen herleven.

‘Wat maakt dit woordfeest zo speciaal?’ vroeg een van geestdrift overlopende bezoeker me, ‘Wat is de magie van ZuiderZinnen? Hoe kom je aan die vrolijke, berekende chaos waardoor het gaan luisteren naar vaak ernstige schrijvers en dichters een festivalsfeer krijgt?’

Een van de dingen die ik me van mijn vroegste lessen Nederlands heb onthouden waren de pseudoniemen van schrijvers, en dat ik me als kind al afvroeg waarom je in godsnaam een andere naam aan zou nemen als iedereen je echte kent. Wat is er zoveel beter aan Willem Elsschot als je Alphons de Ridder heet, of aan Stijn Streuvels als je als Frank Lateur geboren bent?

‘Mijnheer, is het zeker dat ZuiderZinnen terug komt?’ vroeg een dame van onbepaalde leeftijd – op een bepaalde leeftijd beginnen die dingen allemaal te vervagen – me. Ze zag er zeer deftig uit, in een mantelpakje en een handtas en schoenen in dezelfde kleur, wat je van deftige dames kan verwachten.

Ik zat op terras van café Hopper met Ernst te vergaderen of zo. Nu ja, elke reden om met Ernst op het terras van de Hopper te zitten is een goeie.

‘Het is zeker,’ zei ik met enige trots.

Ze keek me in de ogen en knikte. ‘Dat maakt mij nu heel gelukkig, zie.’

Ik beantwoordde haar blik maar wist niet goed wat zeggen.

Oprichter Luc Huybrechts deelt in deze column hoe hij de herstart van ZuiderZinnen ervaart. In deze, de tweede, vertelt hij over einde van de crowdfunding.

Oprichter Luc Huybrechts deelt in deze column hoe hij de herstart van ZuiderZinnen ervaart. In deze, de eerste, beschrijft hij de geboorte van het Festival van het Woord.